In april 2021 ben ik begonnen met een nieuwe serie tekeningen en schilderijen, welke ik noem Logos.
Het schilderij als compositie van abstracte taaltekens die de rede en logica van een opeenvolging van feiten en gebeurtenissen verbeeldt.
Als een afspiegeling geeft het visuele beeld een vertaling van een principe weer en toont daarmee behalve zichzelf ook dat wat buiten beeld valt, het onzichtbare achter de spiegel, de zin achter de woorden.
Close up schildering olieverf op papier
in de taal staat er je ligt aan een vredig water
in de taal staat er je horloge blijft stilstaan en je ligt aan een vredig water
in de taal staat er dat de taal ophield met noemen
dat er iets naderde dat de taal nacht placht te noemen toen de taal nog van licht sprak
Onrecht heb je in soorten en maten en elke dag gebeurt er wel weer wat groot of klein. Als je om je heen kijkt is rechtvaardigheid soms ver te zoeken. Daarbij zijn de criteria voor wat ‘recht’ is variabel en niet eenduidig.
Onrecht in het kwadraat
Een groot onrecht is bestaand onrecht afschuiven, bagatelliseren, verdraaien, negeren en ontkennen. De schadelijke gevolgen hiervan heb ik zelf ondervonden, een onrecht in het kwadraat. Met als gevolg dat ik mij dubbel zoveel schaam voor wat mij is overkomen. Zelfs na het ontvangen van erkenning door het Schadefonds een paar jaar geleden.
Waarachtige kunst
Als beeldend kunstenaar gaat het er voor mij om een zo waarachtig mogelijke concentratie en werkhouding na te streven. Een werk is goed wanneer het oprecht voor zich spreekt. Trucjes, maniertjes en overbodige afleiding doen af aan de kracht en essentie van het kunstwerk. Misschien is daarom de kunst voor mij zo belangrijk, omdat hierin ruimte is om dingen te laten zijn, zoals ze zijn.
Vrijheid
Deze vrijheid in de kunst staat in contrast met mijn persoonlijke leven, waarin de schaamte voor hetgeen ik heb meegemaakt mij hindert om vrij te zijn. Het is niet makkelijk om de eigen kwetsbaarheid te erkennen. Maar net als in de kunst, ontstaat vrijheid waar wat is, kan zijn wat het is.
Jurk 2, 2010.
So that’s life, then: things as they are? It picks its way on the blue guitar.
A million people on one string? And all their manner in the thing,
And all their manner, right and wrong, And all their manner, weak and strong?
The feelings crazily, craftily call, Like a buzzing of flies in autumn air,
And that’s life, then: things as they are, This buzzing of the blue guitar.
(…)
Throw away the lights, the definitions, And say of what you see in the dark
That it is this or that it is that, But do not use the rotted names.
How should you walk in that space and know Nothing of the madness of space,
Nothing of its jocular procreations? Throw the lights away. Nothing must stand
Between you and the shapes you take When the crust of shape has been destroyed.
You as you are? You are yourself. The blue guitar surprises you.
